Chiang Khong, Huay Xai (Laos)

Sabai dii!!! (=goedendag in het Lao, lijkt op het Thaise 'Sawatdii')

Na nog even een dagje gerelaxed te hebben in Chiangrai zijn we naar het grensstadje Chiang Khong vertrokken om later de grens over te gaan naar Laos.
We hebben de avond van aankomst in Chiang Khong een filmpje kunnen pakken, tezamen met wat heerlijke curry's. De volgende ochtend na het ontbijt liet de restauranteigenaar ons verschillende soorten fruit proeven, waaronder mini banaantjes die hier duurder dan normale bananen zijn (een delicatesse, smaken nog zoeter dan de normale bananen) en een pomelo, die ook dienst kan doen voor andere doeleinden :-D, zie foto.
Toen we nog even naar het internetcafe gingen ontdekte Frank een email van 'Gibbon Experience' in zijn mailbox die ons vertelde dat onze geplande dag (2 september) vol zat, net voor het moment dat wij de grens over wilden! Wij hadden 'gereserveerd' door te mailen over de mogelijkheden van data's en aangegeven dat wij 2 september zagen zitten, en dan de tocht van vier dagen- drie nachten. Ook zouden de activiteiten volgens deze mail van 6 tot 30 september gestaakt worden door het restaureren van het een en ander. Dat zou betekenen dat we de 'Gibbon'  niet eens meer mee konden maken in Laos! Zwaar balend en diep teleurgesteld besloten we na onze grensovergang toch bij het kantoor langs te gaan, omdat we dit alles behalve netjes vonden!!
Eenmaal bij het kantoor in Huay Xai konden we voor de dag erna terecht (!), dus 1 september en dan een drie dagen- twee nachten trekkingtour. Die avond hebben we de meesten van onze groepsleden toevallig al ontmoet onder het genot van een Beerlao ;-).
Onze achtkoppige groep bestond uit Nederlanders Rogier, Ivo en Nic, Fransman Maxime (waarvan zijn reisgenote die ochtend op het laatste moment afhaakte en ze toch de volle mep moest betalen), Duitser Ricardo en Australier Ben & ons ofcourse , allemaal tussen de 23 en 36 jaar, superlachen!! We bekeken voor vertrek een filmpje met instructies voor het gebruik van de 'ziplines', en we vertrokken met twee auto's naar de jungle.
Een uurtje rijden en onze hike kon beginnen! Vanwege het regenseizoen zijn de wegen niet begaanbaar voor auto's en hebben we de hele weg lopend afgelegd naar onze eerste zipline (kabelbaan). Een zware maar gruwelijk gave tocht door een en al modder, steile en smalle maar vooral glibberige weggetjes omhoog en naar beneden. En niet te vergeten alle bloedzuigers, ieh! Frank en ik hebben die dagen mazzel gehad wat betreft de bloedzuigers, wij hadden ze regelmatig op onze schoenen en sokken en konden ze daarom 'preventief' verwijderen, een aantal van ons is regelmatig gegrepen (al kwamen wij hier na het bezoek van de waterval in Luang Prabang van terug, Ing had er drie tegelijk tussen haar tenen)! 
Eenmaal vlak bij aankomst bij de eerste zipline ontvingen we onze 'tuigjes', die dienst deden ons veilig circa 150 m hoog (boven en door de jungle) al glijdend langs een kabel naar de overkant te brengen. Iets waar je in eerste instantie natuurlijk niet te lang over na moet denken haha, maar het was echt waanzinnig cool!!! We hebben echt de allermooiste uitzichten gezien, en dat boven de jungle, echt superbijzonder!!!
Aangekomen bij ons eerste treehouse mochten we zelfstandig tochtjes gaan maken, onze twee gidsen gingen ervandoor om later terug te komen met ons avondeten (ook via de ziplines!). Na onze tochtjes kregen we een avondmaal bestaande uit rijst, groenteprutjes en wat vlees, en wat snacks als pinda's en fruit en natuurlijk wat een ieder nog had meegenomen. Ook de rum van Ricardo en de wiskey van Ivo en Nic werden genuttigd met de lauwe blikjes cola die we onderweg in een village op de route hadden gekocht. Supergezellig, en na een tijdje geklest te hebben bij het kaarslicht ontdekten we een megagroot insekt (soort brommende tor met vleugels zo groot als je hand) waardoor we op een kluitje de hele jungle bij elkaar hebben gegild :-D. 
Een dappere dodo van de groep heeft 'm opgepakt en de jungle in gezwiept, waarna er nog een volgde. Een beetje bijgekomen van deze wezens mochten wij als koppel in de 'honeymoon-suite' van onze boomhut (vanwege de prive-plek en het mooie uitzicht) gaan slapen, superlief van de groep maar het is niet zo romantisch uitgepakt als het klinkt..
We hadden lakens hangen rondom ons matras op de grond die muskietennetten moesten voorstellen en al snel lagen we te luisteren naar het getrippel om ons heen....RATTEN, MUIZEN OVERAL!!
Nadat de knagertjes gaten bij onze hoofdkussens hadden geknaagt was bij ons de maat vol; wij bleven wel wakker bij de kaarsen! De ratten en muizen hadden bepaalde routes door de boomhut, en af en toe hoorden we geschreeuw omdat die beesten zelfs over armen binnen het muskietennet heenliepen!!
Na een korte (...of lange, 't is maar hoe je 't bekijkt ;-))! nacht zijn er vele tassen, etenswaren die bereikbaar waren, t-shirts, broeken en slippers gemolesteerd en kon onze tweede dag 'Gibbon Experience' beginnen. De guides kwamen aan met wat snacks, en daarna 'verhuisden' we lopend en via de ziplines naar het volgende treehouse waar we ons ontbijt ontvingen en waar we nacht nr 2 zouden overnachten. Ook weer een heel gezellig 'treehouse', wel moesten we inmiddels wennen aan ons dieet; genoeg te eten maar  's ochtends (ook al was het zes uur), 's middags en 's avonds rijst, we hebben voor het einde van de trip al lopen kwijlen van de pizza's en hamburgers die we bij terugkomst zouden bestellen.
Nacht nummer 2 was een stukje rustiger, maar toen Frank's petje op ons matras was aangevreten net voor het slapengaan lagen we niet echt lekker ;-), en na al het getrippel en gepiep zijn we een aantal uren spelletjes gaan doen bij het kaarslicht aan tafel.
De 'Gibbon Experience' was een geweldig suc-6 met een waanzinnig gezellig groepje en het was echt een topervaring!! Jammer dat we later hoorden van de gidsen dat de gibbons in het regenseizoen luier schijnen te zijn en dat de enige gibbons die wij hebben gezien onze guides aan de ziplines waren...:-D.

Weer helemaal bijgekomen na een warme douche in ons guesthouse in Huay Xai hebben we na wat eten en drinken met 'de Gibbongroep' de volgende ochtend de slow boat gepakt.
Deze boot doet er twee dagen over om in Luang Prabang te komen, met een tussenstop in Pak Beng. De eerste dag zaten we zowat met onze benen in onze nek :-), en moesten we wachten totdat de boot vol genoeg zat om te vertrekken, dat duurde wel even omdat er zelfs brommers op het dak geplaatst moesten worden(!!). Gelukkig hadden we kussentjes gekocht om de houten bankjes comfortabeler te maken! Af en toe werd er aangemeerd, zodat er mensen afgezet konden worden, maar ook zodat de vele kinderen langs de kant hun frisdrank, fruit, chips, etc. konden verkopen! Ze drongen allemaal zo snel mogelijk de boot op in een poging zelf het meeste te verkopen. Na circa 8 uur varen over de Mehkongrivier kwamen we aan in het plaatsje Pak Beng om daar te overnachten. Daar een guesthouse gezocht, gezellig bij een 'Indian Food' restaurant gegeten met z'n allen en daarna zijn wij met Ivo & Nic nog een biertje gaan doen in een kroegje bij kaarslicht, want vanaf 22.00 tot de volgende dag is er geen stroom!!! Pikkedonker daar, zelfs je eigen spullen of het toilet in je kamer vinden is dan al een hele opgave (vooral als de battarijen van je zaklamp op zijn ;-)).
Mazzeltje was dat we onze reis konden voortzetten in een andere slow boat, veel meer beenruimte en verplaatsbare houten bankjes (zo kon je ook tegenover elkaar zitten, veel gezelliger! Ook makkelijker voor alle kaartspelletjes en Yahtzee wat er gespeelt werd om de tijd te doden!). Duidelijker dan ooit bleek het verschil tussen de locals en de toeristen toen er plotseling een giant grote spin over het plafond liep!!! De boot kapzeisde nog net niet toen iedereen gillend naar het 'veilige gedeelte' van het schip rende :-D. Uiteindelijk heeft een Lao die niet echt begreep waar deze drukte om te doen was het 'monster' koelbloedig overboord gemept!

Luang Prabang vonden wij een gezellig stadje vanwege de schattige franse huisjes, de nightmarket en leuke eetgelegenheden/bars, alleen is alles strict om half twaalf 's avonds gesloten(!). Behalve dan de bowling; waar we dankbaar mis- en gebruik van hebben gemaakt ;-)! 
Na Luang Prabang volgde Vang Vieng, bekend om zijn tubing (zie algemene filmpjes als voorbeeld op Youtube). Je dobberd in een opblaasband over de rivier met barretjes aan weerskanten, bij iedere bar kan je binnengehaald (lees: binnengetrokken i.v.m. de stroming) worden door het personeel met een lange bamboostok. Daar krijg je gratis wiskeyshots en kan je drinken bestellen. Ook kan je slingeren aan een circa 15 meter hoge swing (schommel) en een kabelbaan boven de rivier (die halverwege de rivier abrupt stopt waardoor je na zes onbedoelde driedubbele flik-flaks het water in klettert!!). Supergaaf en supereng! Wij hebben twee dagen getubed om onze 'levensgevaarlijke' acties op foto en film vast te leggen. Helaas is o.a. dit beeldmateriaal verloren gegaan door het foetsie raken van onze camera.

Na Vang Vieng zijn we naar Vientiane gereden, waar we wel drie keer van guesthouse zijn gewisseld, door de verschrikkelijk hoge prijzen maar vooral het scheve prijs-/kwaliteitsniveau (vaak erg vies). Ons tweede guesthouse had wel een betaalbare prijs maar de kamer was drie bij drie zonder ramen, en Frank werd wakker met een kakkerlak in zijn nek!!
We hebben zelfs in het Gooi nog nooit zoveel BMW's en Hummers bij elkaar gezien, maar ondertussen weten bedelende kids in Vientiane niet hoe gauw ze het restant van je bord moeten opeten als je opstaat, bizar en triest! Ook is Frank vanaf de laatste dagen in Vang Vieng tot zelfs na Vientiane  ziek geweest, varierend van oververhitting (zweten, misselijk, slap) tot buikgriep (niet kunnen eten, telkens overgeven, etc.), dat was wel een behoorlijke flinke domper!
Wel hebben we het Boeddhapark bezocht, het Royal Palace bekeken (staat op een van de kips bankbiljetten) en op het 'Arc de Triomphe' van Laos gestaan, echt heel mooi allemaal!
Laos vinden wij prachtig wat betreft de natuur, maar de inwoners over het algemeen minder. Misschien zijn we (nog) niet op de juiste plaatsjes geweest, maar we hebben vele (vergeleken Thailand) 'jackpotprijzen' moeten betalen voor eten, gare moterbikes huren waarmee je niet overal naartoe mag, het openbaar vervoer is erg kostbaar voor toeristen en afdingen lukt hier minder goed. Misschien omdat de Lao die wij het meeste hebben gezien gewend zijn aan toeristen (ze komen toch wel!), en daarom weinig moeite doen vriendelijk gedag te zeggen als je hun restaurant bezoekt.
De beste tripjes vinden wij toch wel die we op een gehuurde moterbike afleggen, waar je langs villages rijd over een 'dirt-road', waar kinderen naar je zwaaien en ze je altijd gedag terugzeggen,
hier meer over in het volgende weblog.
Sorry voor het lange wachten op onze update, maar internet werkt hier niet altijd even snel :-S

Tot het volgende verhaal, richting Lak Sao!!!