Spekglad, speklap (babi) en als troost...spekkoek!

Selamat everybody!!

Met een klein vliegtuigje vliegen we naar eiland Flores. Dit lijkt een klein eiland van Indonesie als je op de kaart kijkt, maar is in feite ruim twee keer zo lang (circa 700 km) als ons koude kikkerlandje! We landen in Labuanbajo, een klein vissersstadje in Flores. Alhoewel de stad zelf geen schoonheidsprijs verdiend is dit DE plek om wat duiken te maken en eilanden Rinca & Komodo te bezoeken!

We stappen binnen bij een goed aangeschreven duikschool voor wat informatie voor later en kunnen via een medewerker een vissersboot regelen voor een tripje naar de komodo’s! Samen met NL-ers Keetie & Jeroen, die we al in de bemos (busje) ontmoet hebben vanaf het vliegveld bekijken we de boot en maken we een deal met de kapitein. Hoe meer mensen hoe goedkoper en zo voegen NL-er Yvette en Indonesische Ina (Javaanse) zich ook bij ons.
Twee dagen later zitten we vrolijk op de boot om allereerst te genieten van het prachtige uitzicht vanaf de boot en later van het eiland Rinca. Daar spotten we luie komodo’s die onder het restaurant (het staat op palen) liggen te chillen. Deze ‘draken’ van wel soms drie meter weten dat hier eten te halen valt en zodoende vallen ze bij stevige trek zelfs wel eens de keuken van het restaurant binnen! Dankzij onze gids hebben we ze tijdens onze wandeling over het eiland ook in de natuur weten te spotten. Ze kunnen behalve apen en zwijnen zelfs een hele waterbuffel verorberen(!), het bewijs daarvoor vinden we later in het gras (zie foto schedel).
Aangezien de komodo’s ook graag mensen lusten loopt onze gids met een stok die eindigt in een ‘V’, om hem bij zijn nek te kunnen grijpen bij een eventuele aanval. Gelukkig kun je aan hun maag goed zien wanneer ze voor het laatst gegeten hebben (beetje vergelijkbaar met een slang, zwelt uit) en na een waterbuffel hebben ze voor een maand geen eten nodig.
Na een lekkere lunch op de boot kunnen we een aantal uren later gaan snorkelen, wat een helder water en prachtig koraal!! Wij kunnen niet wachten hier in deze regio te gaan duiken, dit belooft heel wat! Helaas werken onze snorkels niet goed en keren we terug op de boot. Wanneer de avond valt spotten we vele grote vleermuizen! Na een goed diner worden er wat matrasjes neergelegd en zo hebben we een bedje op het dek, wat gezelschap van kakkerlakken -waar komen die ineens vandaan :-S?!- enige (voor sommige slapeloze :-D) uren later worden we wakker bij zonsopgang en belandden we op eiland Komodo.
Hier blijkt dat we mazzel hebben gehad op Rinca met het zien van komodo’s in het wild, op Komodo zelf zien we ze alleen luieren bij een restaurant. Toch blijven ze ook hier ongelooflijk indrukwekkend, het zijn net dino’s! Wel kunnen we hier een kaketoe in een boom ontdekken (veel vogelsoorten op Komodo), een bijenkorf en een paartje ‘krikkende krekels’. Op ‘Red Beach’ (vanwege het roodkorrelige grove zand, of heet het zo omdat we hier roodverbranden :-)??) snorkelen we nog een keer en voordat we het weten keren we terug naar de haven van Labuanbajo.

De volgende dag zitten we op een duikboot om twee duiken te maken. Helaas vaart de duikboot niet naar de duikplekken (bijv. Castle Rock, tip uit Gili- toch Timmie?!) waar een meerderheid van de hele groep het liefst naartoe wilde om o.a. manta’s (grote roggen) te zien, iets waar deze plekken om bekend staan... Vanwege twee anderen die daar al zijn geweest varen we naar Coral Garden. Door de sterke stroming is het zicht slecht en is onze eerste duik nogal teleurstellend. De tweede duik is beter op Chrystle Rock (zie foto’s). Wel hopen we hier ooit nog opnieuw een mooie duik te maken (dan wel buiten de regentijd, betere kans op goede condities), het is hier namelijk echt schitterend (kleurrijk!) in de onderwaterwereld!

Eenmaal weer met zijn tweetjes besluiten we voor een week een brommer te huren om het eiland te gaan verkennen. Gewapend met koekjes e.a. snacks die we kopen bij lokale winkeltjes rijden we een fantastische route naar Ruteng, we komen daar met pijnlijke kaken van het glimlachen en spierpijn van het zwaaien aan. Wat een lieve enthousiaste mensen allemaal op Flores, jong en oud kan het niet laten ons gedag te zeggen! We overnachtten in Ruteng en rijden door naar Bajawa. Daar hebben we onszelf lekker schoongemaakt in een hotspring (eindelijk warm water!!), maar een moddertocht richting Ende later was het allemaal tevergeefs en kwamen we nog smeriger aan dan we al waren :-D! Vanuit Ende rijden we naar Moni waar we vroeg in de ochtend Kelimutu bezoeken. Kelimutu is een vulkaan met drie kraters in drie bijzondere kleuren. De kleuren veranderen eens in de zoveel jaar, dit heeft te maken met de mineralen in het water. Momenteel zijn de kleuren van de drie kraters turkoois, koffiebruin/zwart en diep donkergroen, waanzinnig mooi en natuurlijk superbijzonder!!!

Van Moni rijden we in een dag terug naar Bajawa (je kunt geen rondje rijden vanwege de nog onbegaanbare weg), door de regen hebben we de gehele route terug veel moeten schuilen. Omdat je in de ‘middle of nowhere’ zit was dit regelmatig onder een afdak van een huis en werden we door de bewoners van alle kanten bekeken en ondervraagd in het Bahasa (Indonesisch) waar we vandaan kwamen (‘Belanda’ = Nederland) en waar we in Indonesie allemaal zijn geweest. Met plaatsnamen opnoemen en handen en voeten konden we ons aardig redden. ‘Bahasa Indonesia’ bevat overigens veel NL-se woorden als ‘handdoek’, ‘asbak’ en look-a-likes als ‘kantor’, ‘polisi’ en ‘konsentrasi’. Achtervolgd door zwaaiende giechelende kinderen rijden we wanneer het droog is weer verder.
Onderweg schrikken we van een plotseling overstekend varken (babi), en glijdt ons achterwiel weg op de inmiddels spekgladde weg in een bocht :-(. Onmiddelijk komen er uit het niets van alle gaten en hoeken mensen aangerend! Franks’ knie is geschaafd, Ings’ been ligt open en met de moterbike is niets aan de hand. Meteen wordt er remvloeistof(!) op de wonden gegooid, dit schijnt te desinfecteren! Iedereen is erg behulpzaam, bezorgd en nieuwsgierig, ook wanneer we een apotheek bezoeken. Hier kijkt het hele dorp mee :-D wanneer Ing op een stoepje zit terwijl de apotheekmedewerkster water en betadine op de wonden dept en de voet wordt verbonden! Na een tas vol verband, asperines en twee kuren antibiotica komt dit vast weer helemaal goed, dus geen zorgen!
In Bajawa was de benzinepomp leeg en aangekomen in Ruteng blijkt ook deze leeg te zijn, dit omdat lokale bevolking jerrycans laat vullen met benzine en dit vervolgens naast de (inmiddels lege) benzinepomp in waterflessen verkoopt (vermoedelijk vermengd met water of andere troep) voor de dubbele prijs! Maar dit kan hier allemaal(!), heel gewoon!!

In Ruteng kopen we een vliegticket, en de dag na terugkomst in Labuanbajo vliegen we naar Denpasar, om door te vliegen naar Surabaya in Java. Daar komen we terecht in Hotel ‘Paviljoen’, een oud Nederlands pand (zie foto) met een Indonesische eigenaar die ook wat Nederlands kan spreken. De volgende dag bezoeken we het toeristenkantoor in de buurt, een gebouw wat vroeger een Nederlandse balzaal is geweest (zie foto). Het meisje van het toeristenkantoor is erg aardig, leidt ons rond door het gebouw en geeft ons wat tips. Zo blijven we wat langer zitten dan gepland en kunnen we het niet laten te vragen waar we ‘spekkoek’ zoals wij dat kennen in NL kunnen halen. Dit blijkt ‘Lapis Legit’ te heten (letterlijk vertaald: ‘laagjes lekker’) en ze geeft ons een supermarkt door die het w.s. wel verkoopt. Blij nemen we afscheid en zoeken naar de winkel waar we onze spekkoek vinden en nog blijer zitten we even later te smullen in een parkje.
We bezoeken de Russische Submarine waar je van binnen een kijkje kunt nemen (lees: overal aan mag zitten, hoera! :-)) en hebben verder nog vele NL-se gebouwen bekeken. Nadat we de ‘Carrefour’ (bekende supermarkt uit Frankrijk) hebben ontdekt halen we lekker brood en KAAS. Geen cheddarkaasplakken die je in heel Azie kunt eten (hamburgerkaas zeg maar), maar echte belegen ‘de Jong’ kaas! Ein-de-lijk, na een dik halfjaar zonder hebben wij in geen tijden zo’n lekker broodje gehad!
Die avond wordt er bij onze kamer op de deur geklopt terwijl wij slapen met het bericht dat er ‘telephone’ voor ons is, aangezien Frank niemand ziet na het openen van de deur nemen we aan dat het een bericht moet zijn voor onze buren, niemand weet namelijk dat we hier zitten. De volgende ochtend komt de eigenaar van het hotel een in de koelkast bewaard mooi ingepakt pakketje brengen. We lezen de brief die erbij hoort...van het toeristenkantoormeisje! Ze schreef dat ze zich schuldig voelde omdat we de ‘Lapis’ misschien toch niet hadden kunnen vinden, zodoende was ze langsgeweest met een tas vol met losse cakejes, drie-lagencake (wat Indo’s kennen als ‘spekuk’) en natuurlijk de Lapis Legit (spekkoek die wij bedoelden)!!! Echt SU-PERlief!!! Ons vroeg ze om een kaartje te sturen wanneer we in NL aankomen ondanks dat nog lang duurt omdat ze ansichtkaarten spaart, inmiddels heeft ze er een van ons uit Yogyakarta ontvangen. We zijn van plan er ook een naar haar toe te sturen vanuit Australie en natuurlijk Nederland.

Van Surabaya reizen we naar Probolinggo om Bromo te bezoeken, een nog steeds actieve vulkaan. In de ochtend lopen we circa vijf kilometer over het vlakke zwarte vulkaanzand en mijden we alle onnodige paarden en jeeps die je wel tot aan de voet van Bromo willen brengen. Vervolgens ‘moeten’ we met vele jongeren op de foto en zodoende lijken wij zelf wel een attractie(!) :-). Boven wachten we in de enorme zwavelstank tot de wolken overwaaien en hebben we geluk! Wat waanzinnig (zie foto’s)!

Diezelfde dag rijden we door naar Yogyakarta (gezellige stad) en wat dagen later bezoeken we met een gehuurde brommer de bekende Borobudur. Ook hier wordt gevraagd of we op de foto willen, dit hebben we in geen eerder bezocht land zo extreem meegemaakt! Enkele Indo’s zijn momenteel hun familie’s bij het tonen van onze foto aan het wijsmaken dat ze met beroemdheden uit NL op de foto staan, grappig :-D!    
De Borobudur blijkt niet voor niets zo bekend, echt gaaf om te zien!!! De lokale bevolking gelooft dat als je de vingers of de voeten van de boedha binnenin de stupa kan aanraken dit geluk brengt, dus wij zitten geramd de komende jaren (zie foto).

Met de trein belandden we in Bandung, echt niks aan dus vertrekken we de volgende ochtend per trein naar Jakarta. Daar blijven we twee dagen en regelen daar een vliegticket naar Banjarmasin in Kalimantan (Borneo). We hebben het nog even gezellig met Canadees Greg & Iranees ‘Morree’ (echte naam was lastig, namelijk een lange Persische naam) die we kennen vanuit het hotel - avondje ‘shithead’ (kaartspel) mee gespeeld. Samen met hen bezoeken we het museum Bahari, waar je veel kan lezen over de ‘Nederlandse tijd’ in Indonesie (voor ons natuurlijk interessant!), en de volgende ochtend heeeel vroeg stappen we in een taxi naar het vliegveld.
En wat voor vliegveldavontuur ons daar weer stond te wachten.... :-| .lees je in ons volgende verhaal!!!

Wij zijn benieuwd wat Kalimantan ons gaat brengen, hopelijk veel orang-oetans in het wild!

Bedankt voor jullie belangstelling, tot onze volgende update en vergeet niet ook onze filmpjes te checken!!!