STILL ALIVE AND KIC…...EHM....PICKING!!

Hallo lieve allemaal, hier ein-de-lijk weer eens een weblogverhaal van ons!!
Doordat we flink aan het werk zijn geweest konden we maar niet genoeg tijd vinden om jullie op de hoogte te houden!
Maar laten we bij het begin beginnen;...eind april...Fraser Island met Frank’s broer Jeroen! Eindelijk was het dan zover...we konden Jeroen van het vliegveld in Brisbane ophalen, supergaaf om elkaar na al die maanden te zien!! Koffers in de auto, lekker bijkletsen (plus ff bijslapen van een jetlagje! ;-)) en ondertussen onderweg naar het Inskip Point van Rainbow Beach. Daar namen we een pont naar Fraser Island, een World Heritage-listed zandeiland van 120km bij 15 km, die vooral bekend staat vanwege zijn diversiteit wat betreft zijn landschappen (zandduinen van wel 224 meter hoog, regenwouden en wel 40 zoetwatermeren), maar ook vanwege alle verschillende soorten dieren die er te vinden zijn. Wat Fraser ook echt gaaf -en spannend!- maakt is het rijden over het strand, waarbij je rekening moet houden met hoog- en laagtij (menig auto is hierdoor al weggespoeld!), rotsen, geulen en landende vliegtuigen, zie foto(!).
Na een tijdje rijden was het tijd om een campspot te vinden om te eten en te slapen, we vonden een topplek middenin de natuur op een duin, geen mensen te zien! Spullen klaarzetten om te koken, tent opzetten (Jeroen sliep in onze tent en wij in de auto) en de auto klaarmaken (achterbank inklappen etc.), een gebeuren die een grote puzzel bleek (als de handelingen niet in de juiste volgorde werden verricht klopte het niet meer haha!), maar dan ook iedere dag sneller verliep! Daar zaten we dan lekker een biertje te drinken onder de sterrenhemel met het geluid van de zee op de achtergrond...echt super!! Jeroen had onder andere stroopwafels (hoera!), lekkere gemengde drop van Appie Heyn, echte Calve pindakaas, Unox tomatensoep met balletjes –die hebben ze hier niet!- en een De Ruyter (vruchten)hagelslag/vlokkenpakketje meegenomen, heerlijk... zo’n tijd zonder gezeten, dit was dan ook in no-time op ;-)!
De volgende ochtend een kopje koffie aan zee, beetje bijkomen en de spullen pakken om Fraser verder te verkennen. Na een ruwe tocht door het binnenland kwamen we aan bij Lake Mc Kenzie, een prachtig helderblauw meer met wit zand. Daar hebben we een een verfrissende duik genomen en een dingo (wilde hond) gezien. Deze was tussen zonnebadende toeristen aan het rondscharrelen op zoek naar eten, uiteindelijk rende hij ervandoor met een of ander servies(!) :-). Dit is overigens de enige dingo die wij op Fraser hebben gezien. Verder hebben we in Eli Creek (beekje) gezwommen en hebben we het ‘Maheno’ Wreck bekeken; een groot passagiersschip die aan wal is geraakt door een cycloon in 1935. Ook de ‘Pinnacles’ (verschillende kleuren zandkliffen) zijn erg mooi om te zien en de Champagne Pools is een bijzonder mooie (en de enige veilige plek op het eiland) om in zoutwater te zwemmen, helaas zaten deze ‘Pools’ al ‘vol’ met andere bezoekers, dus wij zijn er zelf niet in gesprongen. Ook hebben we een megagrote roofvogel op het strand een ‘blowfish’ die hij in het water had gevangen gezien, toen wij aan kwamen rijden vloog hij gauw weg. De vis leefde nog (erg zielig maar wel aparte foto!), je wil het niet gokken om ‘m terug in zee te gooien :-)!
Wat een geluk dat we na al die tijden van regen in Beerburrum eindelijk van superlekker weer konden genieten, regen op Fraser Island zou rampzalig zijn geweest (het is al moeilijk om met droog weer niet vast te komen te zitten in het mulle zand). Tijdens de trip hebben we menig opstakel getrotseerd, vooral hoge rotsen waarbij het een hele truc is je auto ongedeerd naar de overkant te krijgen (voor je ’t weet is de hele onderkant -of de uitlaat!- van de auto beschadigd).  
Overigens werden onze campspots naarmate we verder noordwaarts op het eiland geraakten mooi-mooier-mooist (in die volgorde, ofwel een ‘million-dollar-view’-om Jeroen maar even te quoten!). Na drie dagen op het eiland werd het tijd te vertrekken naar het vaste land, en voordat we de pont pakten hebben we nog wat dolfijnen zien spartelen, heel gaaf! Eenmaal aan de overkant hebben we een camping opgezocht, en zagen we dan eindelijk onze eerste echte wilde kangaroes in Australie de weg oversteken! De volgende morgenvroeg zijn we in Tin Can Bay nog even bij de dolfijnen gaan kijken die je daar om 8 uur ’s morgens vis kan geven. Helaas was dit een beetje een poppenkast en eigenlijk alleen leuk voor kinderen, dus hebben we dit verder niet meer afgewacht en zijn we bijtijds vertrokken terug naar Brisbane om Jeroen naar het vliegveld te brengen. Voordat we ’t wisten stonden we hem alweer uit te zwaaien, de dagen zijn echt omgevlogen :-(! Jeroen, bedankt voor alles en en de superleuke tijd, hebben het top gehad met je!!

Na dit alles besloten we ondanks we nog wat ‘werkgeld’ overhadden toch voor de zekerheid maar weer op zoek te gaan naar een baan. Dit bleek achteraf niet bepaald onverstandig te zijn geweest, aangezien de banen niet voor het oprapen bleken te liggen! Ki-lo-me-ters gereden van de een naar de andere plaats en alle farms bezocht die we konden vinden, bij mensen te hebben rondgevraagd, jobagencies afgestruind en veel te hebben gebeld, het benzinegeld alleen al wat het heeft moeten kosten om een baan te vinden was echt bizar! Vanaf Brisbane reden we naar Gayndah, toen naar Gin Gin waar we een paar dagen rondgereden hebben, daarna naar Childers en Bundaberg. Vanwege de economische recessie raakten vele locals hun baan kwijt met als gevolg dat deze Australiers ook aan het fruitplukken zijn geslagen. Ook vanwege de ‘hostelmaffia’ in omgeving Bundaberg (alleen een baan vinden als je in een van de dure hostels verblijft, zij hebben afspraken met de boeren) maakte het ons onmogelijk een jobje te vinden! Twee stressvolle weken later belandde we via Eidsvold in Mundubbera, waar we een plaatsje op de ‘Big Mandarin’ camping hebben bemachtigd die tevens ook fungeerde als een jobagencie. Wel erg gezellig; Fransen, Zweden, Belgen, Letlanders, Engelsen, Duitsers -ofwel bekend als het ‘Little Europe’ van de camping, en iedereen in hetzelfde schuitje! Zo had je altijd wel iemand om tegen te klagen dat je geen baan kon vinden en vervolgens te klagen dat het werk zo verschrikkelijk was die dag ;-D! Bijna een week later hadden we een job via de camping, helaas was die wel bijna 40 km verderop, gezien de weg er naar toe was het een uur rijden. Vanaf die dag zagen we iedere dag kangaroes/walibi’s (heel vet maar wel voorzichtig rijden!) en stonden we braaf om half zes ’s ochtends, zes a zeven dagen per week naast ons bedje :-|! We begonnen met het plukken van citroenen, daarna het knippen van Imperials, vervolgens het plukken van Hicksons en daarna het knippen van Murcotts (allemaal soorten mandarijnen). Tussendoor hebben we nog andere klusjes gedaan zoals het verversen van het irrigatiesysteem, verwijderen van een soort wespennesten e.d. We kunnen van alles vertellen over enge spinnen in de bomen (die je vaak heel fijn aan lopen te grijnzen vanuit je pluktas :-|,) gemene doorns, hoge zware ladders, schrammen over je hele lijf en in je vingers knippen, maar als we vertellen dat Frank op een avond cactusstekels uit mijn zitvlak moest verwijderen(!), weet je waarschijnlijk genoeg :-D! Omdat je meer binnenlands zit in Mundubbera is het ’s ochtends en ’s avonds vriezend koud, dus jullie begrijpen dat ’t geen pretje was! Mundubbera is een heel klein dorpje met zo’n 2500 inwoners, dus behalve werken was er ook weinig te doen! Wel was het erg leuk op de camping, en heb ik ondanks we jullie onwijs gemist hebben me toch nog een beetje jarig kunnen voelen dankzij al jullie lieve telefoontjes, emailtjes en smsjes en Frank die met Duitsers Suzann & Stefan twee verjaardagstaarten met kaarsjes had geregeld! Aangezien we wat boodschappen hadden gedaan was het feestje compleet met hapjes, drankjes en feesthoedjes! Na vijf weken besloten we te verhuizen naar de farmstay, iets wat we al die tijd hadden uitgesteld omdat we daar geen telefonisch bereik hadden -laat staan internet (wat in Mundubbera an sich al vaak een probleem was!) Vandaar dat het al die tijd zo moeilijk was voor jullie ons te kunnen spreken. Het scheelde ons zoveel benzine en tijd om daar te verblijven. Op de farmstay hadden we een crappy caravan (maar o zo luxe als je een tent gewend bent), een keuken en een douche plus toilet, kortom; alles wat je nodig hebt en een lage huur. We hebben daar collega’s Marvin (Duitser, 20) en John (Australier, vijftig-en-nog-wat) beter leren kennen. John is een zelfvoorzienende (zelfs een eigen douche aan zijn bus, en drie koelkasten!) oud-vissersman (een echte vrijbuiter) waar we menig biertje mee hebben gedronken en genoten hebben van kampvuurtjes aan een riviertje. Hij is het type die precies past in het plaatje, zie foto. Mede dankzij hem en het gereedschap van de boer en hulp (lassen) van de ‘knecht’ van de boer  hebben we nu een prachtig bed met een onderstel van staal in de auto kunnen maken!
Als dank hebben we John een doos bier gedaan met zijn favoriete fruitcake, de knecht een fles rum en de baas een fles wijn en een koffiemok met ‘best boss’ ;-). Uiteindelijk hebben we 14 weken voor Ben (de boer, 42) gewerkt, echt een superbaas en een topfarm. Toen het op onze laatste avond noodweer werd en ons afscheidskampvuurtje letterlijk in het water dreigde te vallen zijn we (& de rest) door Ben bij hem en zijn vrouw & kids thuis uitgenodigd en hadden we een onwijs leuke laatste avond! Ook heeft zijn vrouw ons nog eventjes een gratis knipbeurt (ze is kapster) gegeven, en dat was hard nodig na een half jaar(!) :-).
Natuurlijk waren we het ontzettend zat en zijn we blij dat we eindelijk weer gaan doen waarvoor we hier gekomen zijn; reizen! Want geloof ons, werken is veel beter in NL!
Nu reizen we samen met oosterburen Suzann & Stefan (27 en 25) en oud-collega Marvin ‘up north’. Nog even wat dingen gekocht in ‘Bundie’ (Bundaberg) en toen door naar Agnes Water, Town of 1770 en binnenkort Whitsunday’s Island.....

Maar daarover meer in ons volgende weblog...... ZON, ZEE EN STRAND, HERE WE COME!!!!